Prolog.

Dopiero teraz poczułam lekkie mrowienie na karku, które wyrażało moje zdenerwowanie. Ostatni raz czułam to podczas mojego pierwszego dnia w Akademii Magii Beauxbatons. Pamiętam to uczucie doskonale, mimo tego, że minęło już siedem lat. Czy ostatnia klasa to dobry moment na zmianę szkoły? Każdy racjonalnie myślący czarodziej odpowie, że nie. Szczególnie, jeśli mowa o szkole czarodziejstwa.
Szłam szybkim krokiem za bandą małolatów i przodującą im profesor McGonagall. Czułam na sobie wzrok każdego w tej sali. Zapewne zastanawiali się, co dorosły czarodziej robi pomiędzy tymi pierwszorocznymi dzieciakami. Nie miałam zamiaru ich uświadamiać dlaczego tutaj jestem, nie musiałam się tłumaczyć, nie należało to do moich obowiązków.
Obecnie marzyłam tylko o tym, by nie potknąć się o własną szatę wyjściową. Te z Beauxbaton były zdecydowanie krótsze. Będę musiała się przyzwyczaić do nowych.
Zatrzymaliśmy się przed krzesłem, obok którego spoczywała Tiara Przydziału. McGonagall rozwinęła listę nowych uczniów i zaczęła kolejno wyczytywać nazwiska pierwszorocznych. Czekałam cierpliwie, gdyż widziałam, że moja kolej nastąpi na samym końcu. Nie rozglądałam się, stałam wyprostowana i skupiona, gotowa by w każdej chwili wejść na stopień i usiąść na tym twardym, drewnianym, starym krześle, na którym przede mną siedział każdy absolwent tej szkoły.
Pierwszorocznych ubywało. W końcu zostałam sama. Profesor McGonagall spojrzała na mnie znad swoich okularów, po czym zagrzmiała:
-Rosemary Moody-Brown! - W sali zrobiło się jeszcze bardziej cicho, niż było do tej pory. Chwyciłam swoją szatę, unosząc ja nieco do góry, by nie potknąć się na schodach. Kiedy już bezpiecznie usiadłam, legendarna Tiara Przydziału wylądowała na mojej głowie.
-No, no - słyszałam jej głos - od dwustu lat nie było takiego przypadku. Utalentowana i uparta... Umiejętności po ojcu... Nienaganne maniery... Gryffindor!
Uczniowie spod lwiej tarczy zaczęli wiwatować, a ja usiadłam na samym końcu stołu, obok przestraszonej małej dziewczynki. W tej samej chwili Dumbledore podszedł do mównicy, by rozpocząć swoje przemówienie otwierające nowy rok szkolny. Sądziłam, że to koniec atrakcji przewidzianych na dzień dzisiejszy. Niestety, myliłam się.
Wejście mojego ojca do Wielkiej Sali przyprawiło mnie o zawrót głowy. Akurat w tym roku, kiedy ja się tutaj pojawiłam, on zamierzał spełniać się jako nauczyciel obrony przed czarną magią? Życie ze mnie zakpiło. Będę musiała mu udowodnić, że zasługuję na to, by nosić nazwisko Moody.